Mijn verhalen

Ik weet niet of dit de bedoeling is of dat het mag. Wist ook niet waar ik het neer zou moeten zeggen dus doe ik het maar hier;) Dus bij deze aangeboden, een aantal van mijn verhalen om te lezen. Ik weet dat er fouten in kunnen zitten wat punctie fouten etc. Ben niet zo geweldig in Nederlands.

Gebroken(ONESHOT)

Langzaam en op mijn hoede loop ik door het steegje. Bij het minste of geringste geluidje schrik ik. Even doorzetten Carmen, je kunt het. Doe het voor je zusje. Ik loop door en met elke stap die ik zet word ik banger, het zweet breekt me uit en ik begin te trillen. Oh Denise, waarom moest je het jezelf zo moeilijk maken? Waarom moest je het ons zo moeilijk maken?
“Nou dat werd tijd.” de stem van Thomas snijdt door de stilte. “Je weet wat de bedoeling is. Als je ook maar probeert iets uit te halen weet je wat er met je lieve zusje gebeurt.” Inmiddels sta ik dichtbij hem en zijn ogen staren agressief in de mijne.
“Ja, ik begrijp het maar al te goed.” zeg ik kil terwijl ik probeer mijn angst niet te tonen. Ik ben bang en boos tegelijk.
Ik pak de pakketjes en stop deze in mijn koffers.
“Klaar?” een vriendelijke en zeer bekende stem fluistert in mijn oor. Ik voel me warm worden en mijn emoties overmannen mij.
“Denise, ik ben zo blij je te zien.” Tranen van geluk en van verdriet ontsnappen aan mijn verwoed knipperende ogen.
“Ik ben ook blij jou te zien.” ze wrijft over mijn schouder en geeft me een knuffel. “Kom snel, ik moet je halen. Neem je koffers mee. We worden beiden naar een hotel gebracht. Daar moeten we alles voorbereiden.” ik schrik van haar emotieloze stem terwijl ze het laatste zegt. Het klinkt bijna alsof ze het normaal vindt. Ik knik en ze leidt me mee naar een busje.
“Heb je alles?” Thomas kijkt Denise strak aan. “Als je zus ook maar iets probeert uit te halen, dan hebben we jou zo gevonden!” zegt hij dreigend maar Denise vertrekt geen spier. Ze staart alleen maar in de ogen van Thomas alsof ze wat wil zeggen. Dan draait ze zich met een ruk om, pakt mijn hand en duwt me het busje in. Ik hoor Thomas grinniken en wat zeggen tegen een lange donkere jongen.
We rijden realiseer ik me, ik ben even helemaal van de wereld geweest. Waardoor weet ik niet, door mijn gedachtes denk ik.
“Niet bang zijn,” Denise aait over mijn arm en ik voel hoe ik zit te shaken, “het komt allemaal goed als dit voorbij is gaan we samen terug naar papa en mama. We worden gelukkig, we vinden allebei een hele leuke vriend en krijgen kinderen.” Het klinkt te mooi om waard te zijn en ik voel hoe er een tranen over mijn wang rollen. Als dat nou eens kon, alles weer zoals het was. Wij gelukkig, mijn ouders gelukkig. Waarom moest dit zo lopen? Waarom bestaan er überhaupt van dit slag mensen. Zij hebben zeker nooit in onzekerheid gezeten, in doodsangst voor een geliefde... Gedachtes zwerven er door mijn hoofd en ik word gek van mijn gevoelens.
“Laten we het klusje maar klaren.” zeg ik alleen maar terwijl ik mijn zusjes hand pak.

I'm not the type to get my heart broken
I'm not the type to get upset and cry
'Cause I never leave my heart open
Never hurts me to say goodbye
Relationships don't get deep to me...
Vermoeid draai ik me om en mep op mijn radio wekker. Alweer dezelfde droom zoals altijd. Denise waarom? Is het mijn schuld dat het verkeerd is gegaan? Alsjeblieft wil je ervoor zorgen dat dit stopt. Ik huil en kruip in elkaar. Ik heb zo langzamerhand het gevoel dat ik uit elkaar val. Ik ben een gesplitst persoon, een gedeelte van mij is met mijn zusje mee. Een gedeelte dat ik vanaf die ene nacht kwijt ben en niet meer terug krijg.

Zal binnenkort meer posten.

Hoi lixi, welkom op het forum!

jazeker mag je je verhalen posten op dit forum, hartstikke leuk!
alleen kun je je verhalen beter plaatsen onder kletsen / vragen over schrijven en dichten, ik zal je topic zo even verplaatsen.

je verhaal is echt heel mooi geschreven, maar wat er nou aan de hand is is me niet helemaal duidelijk, maar je hebt zeker schrijftalent! (ik vind schrijven ook erg leuk )

Bedankt Maryse, ja de bedoeling van de vorige one-shot is ook vooral om vragen op te wekken. Dit is ook een one-shot, gewoon om wat 'gevoelens' te verwoorden.

Je laatste zin

Het is een dag waarop je enkel vrolijk kon zijn. De zon schijnt de vogels fluiten en de lucht is een helder, lichtblauwe wolken loze massa. Mensen zijn aan het wandelen en fietsen in groepjes langs de plaats waar een meisje zit. Een jong meisje die dromerig met een verdrietig gezicht voor zich uit staart. Ze plukt aan het gras en lijkt zich niet bewust van de mensen om haar heen. Het weer lijkt haar niet te beïnvloeden zoals het doet bij de andere mensen.

Waarom doet dat het niet? Vraag ik me af terwijl ik me besef dat ik dat zelf ben. Ik ben een schim van wat ik ooit ben geweest. Vroeger was ik een spontaan en open meisje ik had schitterende bruine ogen, glanzend haar en bijna altijd een lach op mijn gezicht. Dat is verleden tijd, mijn ogen zijn als zwarte gaten, mijn haar is dof en de glimlach is bijna nooit meer te zien.

Het ging allemaal automatisch, het lot speelde zijn rol en het gebeurde zoals niemand had kunnen voorzien. Het is een automatisme dat men de vervelende dingen proberen te vergeten, het verdringen en verder gaan zoals alles was. Alleen ik ben niet automatisch, ik kan het verdriet diep in me niet verdringen. Ik vecht er tegen maar het overwint mij zoals het niet bij anderen doet. De tranen die ik in stilte laat lopen nemen de pijn niet weg en vullen zich eindeloos aan.

De laatste zin die je tegen me zei was: ‘vergeet me niet.’. Dat kan ik dus ook niet, al zou ik dat willen. Ik moet verder gaan, maar dat lukt niet met jou in mijn achter hoofd. Je blijft daar rond zwerven alsof je op me staat te wachten, staat te wachten totdat ik naar je toe kom.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

‘Omschrijf je zelf eens in een paar woorden?’ vraag je terwijl je naar me kijkt. Ik denk na en weet niet precies wat ik moet antwoorden.
‘Ik ben een meisje die niet zo veel nodig heeft om gelukkig te zijn.’ antwoord ik dan, dit klopt eigenlijk ook wel. Ik ben gelukkig met het leven dat ik heb. Het is erg simpel, vader, moeder, zusje een huis en de liefste vriendin die ik ooit heb gehad. Ik kom er straight away voor uit dat ik op meisjes val en dat maakt me niet uit. Want als ik dat niet had gedaan was jij mijn vriendin niet geworden.
‘Omschrijf jij jezelf eens?’ vraag ik. Ik zie je kijken terwijl ik merk dat je twijfelt of je eerlijk zou zijn of niet.
‘Ik ben een meisje die lief heeft terwijl er op jou na niemand is die haar lief heeft.’ ik kijk haar verbaasd aan.
‘Dat is niet waar, je bent de liefste en ik ben echt niet de enige die van je houd. Denk eens aan je ouders en je zusje die houden ook van je.’ zeg ik terwijl ik naar haar toe schuifel.
‘Lieg niet Rose, je ziet zelf ook wel hoe ze me haten.’ zegt ze terwijl het tot me door dringt dat ze gelijkt heeft terwijl ik dat niet wil accepteren. Ik heb het altijd gezien, maar nooit toegestaan om het zo te interpreteren.

‘Wat heb je gedaan?’ vraag ik terwijl ik kijk naar de schrammen op haar arm. Ze kijkt op om te kijken waar ik het over heb en ik zie schaamte en schuldgevoel in haar ogen verschijnen. ‘Ik begrijp het al, wil je dat alsjeblieft nooit meer doen? Het maakt me bang.’ zeg ik terwijl ik haar recht in de ogen aan kijk. Ze probeert weg te kijken maar ik pak haar gezicht vast en draai deze naar me toe.
‘Vergeet niet dat ik van je hou.’ ik buig me naar haar toe en geef haar een zoen. Ze kust me terug en een poosje zitten we elkaar zoenend en liefkozend te strelen. Dan opeens stop je.
‘Rose, ik ga binnenkort weg.’ zeg je. Ik kijk je verbaasd aan en dan begint het te dagen, het slaat in als een bom en ik voel mijn ogen vochtig worden.
‘Je bedoelt toch niet weg, voor altijd?’

Je staat voor me, je groene ogen gericht op de mijne. Ik voel je wanhoop en zie de tranen glinsteren. We kijken elkaar een poos aan en we nemen elkaar in de armen. Een liefde volle omhelzing terwijl ik je tranen langs mijn wang voel lopen. Ik voel dat je je los maakt en me een kus op mijn mond geeft, ik wil je terug zoenen maar je houd dat tegen.
‘Vergeet me niet Rose.’ zeg je waarna je weg loopt met je haren wapperend in de wind. Ik wil je tegen houden je terug roepen. Beloven dat ik alles zou doen als je maar blijft, maar ik krijg geen woord uit m’n mond en sta daar maar. Bevroren niet in staat een stap te verzetten. Tranen wellen op en glijden naar beneden, langs mijn wangen en mijn hals.

Ik blijf daar een poos staan terwijl tijd aan me voorbij vliegt. Opeens voel ik mijn mobiel trillen, ik neem hem op en krijg de bevestiging waar ik op zat te wachten. Ik voel een stekende pijn en het overweldigende gevoel van verlies. Je bent weg, voor altijd maar ik zal je niet vergeten want dat heb je gezegd.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
‘Vergeet me niet.’ fluister ik tegen jou in mijn hoofd.

mooi verhaal!

je toont (vind ik) lef door een verhaal over homoseksualiteit te schrijven, ik denk dat veel mensen dat niet zo snel zouden doen.

maar nogmaals mooi verhaal, alleen heb ik ook hier weer een beetje het gevoel dat ik het niet 'snap', ik snap wel wat er gebeurd, maar ik krijg niet echt een idee waaróm dat gebeurt. wáárom gaat ze weg? wáárom snijdt ze zich (of heb ik dat verkeerd begrepen)? enz. Ik snap dat ze zich eenzaam voelt, maar dat komt in het verhaal niet echt als sterk punt naar voren terwijl dat juist heel belangrijk is voor de gebeurtenissen.

dit is niet bedoeld om af te kraken, ik hoop dat je het ziet al opbouwende kritiek

Ik ben vergeten erbij te zeggen dat de verhalen die ik hier post eigenlijk allemaal voor wedstrijdjes waren. Je krijgt hierbij een 'onderwerp'. Ik weet dat het niet helemaal duidelijk is, maar dat is ook niet de bedoeling. Het gaat vooral om het verlies dat de ik-persoon geleden heeft. Er wordt in het verhaal hele kleine dingetjes verteld, bijvoorbeeld dat de ouders van haar vriendin niet van haar houden, dat ze het idee heeft dat niemand van haar houd. En natuurlijk zie ik het niet als afkraken hoor! Ik ben hier ook om te leren. Hier een ander verhaal. Weer een one-shot voor een wedstrijd al zou je het ook als hoofdstuk 1 van een verhaal kunnen zien. Ik vind hem zelf niet zo super omdat ik niet zo goed ben in het schrijven van zo genoemde chicklits.

Zon, zee, jongens; Lanzarote

Het vliegtuig begint te schudden en ik zie dat we het vliegveld naderen. De lucht is stralend blauw en de zon schijnt. Ik kom steeds dichterbij en de miniatuur poppetjes die mensen voor stellen, worden steeds groter. Ik zie dat ze allemaal in korte broek en t-shirt gekleed zijn. Yes! Ben blij dat Lara hier is gaan wonen, het is echt lekker weer. Het vliegtuig land en rijd een eindje door voordat het tot stilstand komt.
‘Beste passagiers, we zijn aan gekomen op Lanzarote. U kunt uw bagage in de ontvangst ruimte ophalen.’ klinkt de stem van een stewardess. Snel sta ik op en pak de spullen die ik al bij me heb. Ik stap naar buiten door de deur, het trapje af en begeef me in de heerlijke hitte van de zomer in Lanzarote. De eerste zonnestraal geeft me direct een energie kick, dit gaat een geweldige vakantie worden.

‘Hallo,’ hoor ik achter mij en ik draai me om. Ik sta direct oog in oog met een bruin harige lange jongen. ‘jij bent Jasmijn toch?’ vraagt hij.
‘Ja klopt, en jij bent Nick?’ vraag ik terwijl ik hem herken van de foto die mijn vriendin heeft gestuurd. Ik kom deze vakantie op visite bij Lara en haar vriend Nick. Hij knikt en wijst naar een auto die klaar staat.
‘Kom je mee? Lara staat te springen, die schat. Je kent haar, die is de hele dag al door het dolle heen.’ en of ik Lara ken, als sinds de kleuterklas. Die kan ergens zo’n drukte om maken, maar het is zo’n enorme schat. Ze is een half jaar geleden verhuist naar Lanzarote en is hier Nick tegen gekomen.
‘Ja, laten we haar dan maar niet langer in spanning laten.’ zeg ik terwijl ik naar hem lach. Hij is echt erg knap, geen wonder dat Lara als een blok voor hem viel.

‘Jasmijn!’ terwijl ik uit de auto stap komt Lara op me afgerend, nog voor ik me kan omdraaien omhelst ze me zo stevig dat ik naar adem hap.
‘Rustig Lara, ik blijf drie weken. Je wilt me toch niet direct op de eerste dag al vermoorden?’ zeg ik.
‘Nou dat weet ik nog zo net niet, kan ik het wel aan om jou drie weken in huis te hebben? Naja, als ik van je af moet stel ik je wel voor aan Dennis. Die neemt je zo mee naar huis, als je weet wat ik bedoel.’ zegt ze terwijl ze knipoogt en tegelijkertijd haar lachen probeert in te houden.
‘Ehmm,’ ik doe alsof ik zit te twijfelen, ‘maar nee bedankt. Ik denk dat ik mijn eigen vriendje nog wel kan uitzoeken.’ zeg ik dan. Lara lacht en neemt me mee naar mijn kamer. Het is een grote kamer, lekker ruim met een kast voor al mijn spullen.
‘Er is vanavond een beach party, de eerste om de vakantie in te luiden. Daar moet je bij zijn, maar we gaan jou nu eerst even laten bakken op het strand. Dus als je je bikini aantrekt.’ ratelt ze.
‘Ja leuk! Zal ik de zwarte of de paarse bikini aantrekken?’ vraag ik.
‘De paarse, natuurlijk!’ snel kleed ik me om en binnen 2 minuten sta ik klaar met een zomerjurkje over mijn bikini en mijn zwarte teenslippers aan.

Arm in arm lopen we samen richting het strand, het duurt maar 5 minuten tot we er zijn. Nick die is er snel vandoor gegaan. Met het excuus dat hij nog wat moest regelen voor het feest, maar Lara vertelt me dat hij het gewoon niet aan kan met twee meiden te zijn, die elkaar de oren van het hoofd kletsen tijdens hun eerste dag samen. Ik lach en we staan samen op om lekker de zee in te gaan. Het water is lauw en niet eens zo koud als dat ik verwachtte.
‘Heb je eigenlijk wel kleren voor een beach party?’ vraagt Lara dan ineens.
‘Als ik er speciale kleren voor nodig heb, nee. Maar ik heb wel jurkjes bij me.’
‘Mooi,’ en ze zucht. ‘je kunt niet zonder jurkjes hier op Lanzarote. Het is de kleding voor op het beach party’s.’

Die avond na het eten beginnen ik en Lara aan ons wel bekende tut ritueel voor feesten. Om de beurt douchen we en smeren we ons in met bodylotion. Daarna onze kleding uitzoeken. Ik kies dit keer voor een fris lichtblauw los jurkje tot net boven mijn knieën en Lara een paarse met een zwarte riem om haar middel.
‘Doe wel je bikini eronder, we hebben de gewoonte om midden in de nacht nog even een duik te nemen.’ waarschuwt ze.
‘Oké,’ snel doe ik mijn zwarte bikini onder mijn jurkje. ‘Hij schijnt door, ik heb geen andere bikini.’
‘Hier!’ Lara gooit me een witte bikini van haar toe. ‘Als je in Lanzarote woont kun je niet genoeg bikini’s hebben.’
‘Bedankt, je bent mijn hero.’ zeg ik terwijl ik haar haar begin door te kammen. ‘Hoe wil je het deze keer? Staart, vlecht, opgestoken?’ vraag ik.
‘Ehm, doe maar vlecht, zo’n franse.’ antwoord ze.
‘Oeh lálá, wat zal Nick genieten van z’n franse meid.’ zeg ik plagerig terwijl ik begin haar haar in te vlechten.
‘Klaar.’ zeg ik nadat ik een poosje zwijgend aan het vlechten ben geweest. ‘Nu ik, hetzelfde graag.’
‘Hoe doe jij trouwens je make-up?’ vraagt Lara terwijl ze aan het vlechten is.
‘Ik doe alleen mascara op, als we eventueel nog gaan zwemmen. Wil ik er nog enigszins fatsoenlijk uit komen.’
‘Ja dat is inderdaad het handigst.’ zegt ze terwijl ze het elastiekje in mijn haar draait en naar de badkamer loopt en terug komt met een spiegel en de waterproof mascara.

De muziek klinkt luid uit de speakers die op het strand staan geïnstalleerd. Een ware diskjockey staat plaatjes te draaien terwijl meiden en jongens rond lopen, drinken en dansen.
‘Kom ik wil je even aan Etienne voorstellen, door hem heb ik Nick leren kennen.’ zegt Lara terwijl ze me aan mijn arm mee sleurt. Ik loop gewillig met haar mee terwijl ze mijn arm nog steeds krampachtig vast heeft.
‘Rustig maar hoor, ik ben niet van plan te vluchten.’ zeg ik en meteen merk ik dat ze beseft dat ze mijn arm bijna tot moes kneep. Snel laat ze los en lopen we samen naar een blonde jongen, hij is lang merk ik zodra ik tegen over hem sta.
‘Ha Etienne!’ zegt Lara vrolijk. Ik kijk naar hem, ik moet helemaal omhoog kijken en zie zijn blik van mij naar Lara en weer terug gaan.
‘Hallo meiden, Lara ga je me nog voorstellen aan die knappe vriendin van je?’ vraagt hij. Ik begin te blozen en vang zijn blik. Zijn ogen lachen en ik merk zelf ook dat ik het nu al leuk begin te vinden.
‘Natuurlijk schat,’ zegt Lara terwijl ze snel een knipoog naar me geeft. ‘Etienne, Jasmijn. Jasmijn, Etienne.’
We geven elkaar een hand en hij vraagt of ik wat te drinken wil.
‘Euhm, ja lekker. Wat drinken jullie hier voornamelijk?’ vraag ik.
‘Een mixje dan maar? Geheim recept.’ hij knipoogt en ik begin te giechelen, en dat terwijl ik nog niets op heb. Hij loopt weg om het drinken op te halen en ik weet gewoon zeker dat dit de beste vakantie ooit gaat worden. Een leuke prooi, op de eerste dag gespot, mijn beste vriendin terug en hartstikke mooi weer. Kan het nog beter?

lixi schreef:

Ik ben vergeten erbij te zeggen dat de verhalen die ik hier post eigenlijk allemaal voor wedstrijdjes waren. Je krijgt hierbij een 'onderwerp'. Ik weet dat het niet helemaal duidelijk is, maar dat is ook niet de bedoeling. Het gaat vooral om het verlies dat de ik-persoon geleden heeft. Er wordt in het verhaal hele kleine dingetjes verteld, bijvoorbeeld dat de ouders van haar vriendin niet van haar houden, dat ze het idee heeft dat niemand van haar houd. En natuurlijk zie ik het niet als afkraken hoor! Ik ben hier ook om te leren. Hier een ander verhaal. Weer een one-shot voor een wedstrijd al zou je het ook als hoofdstuk 1 van een verhaal kunnen zien. Ik vind hem zelf niet zo super omdat ik niet zo goed ben in het schrijven van zo genoemde chicklits.

Leuk! Doe je veel aan wedstrijden mee? Wel laten weten als je een keer wat gewonnen hebt En als je weer nieuwe wedstrijden tegenkomt, zou je die dan hier op het forum willen plaatsen? Ik weet niet of je het al wist, maar als je wilt kun je op dit forum ook een profiel aanmaken.

Over de 'onduidelijkheid' : wat ik bedoelde is niet dat je alles uit moet leggen, maar de momenten van die 'kleine dingetjes' die verteld worden zouden 'sterker' kunnen als je snapt wat ik bedoel.

Ik vind je laatste verhaal ook wat minder, zoals je zelf al zei, maar dat komt denk ik ook omdat het genre op zich me al niet aanspreekt. Verder wel leuk geschreven. En het zou idd zo een hoofdstuk kunnen zijn van een boek

trouwens, je verhaal: De Laatste Zin, doet me heel erg veel denken aan een monoloog die ik een poos geleden geschreven heb:

Monoloog Dankbaar

Ik weet waar hij is. Alleen ik. Ik weet waar hij naartoe is, omdat hij mij vertrouwde. Alleen mij. Ik was de enige waarbij hij zichzelf kon en mocht zijn. De enige die hem zichzelf liet zijn. Ik accepteerde hem om wie hij was en om wie hij wilde zijn, niet om wie hij moest zijn.
Ik gaf hem die kans, waar hij me dankbaar voor was. Dankbaar, maar niet gelukkig, zoals alleen hij dat kon zeggen. Zulke mooie woorden, zo’n mooi mens, maar zo ongelukkig ook. Hij had alles te veel: te veel ruzie, te veel spijt, te veel verdriet, te veel… maar er was één ding waar hij te weinig van had: mensen die om hem gaven. Er was maar één iemand die om hem gaf. Ik. Maar één is niet genoeg, bedoelde hij, en ik begreep het. Daarom nam hij de beslissing die hij genomen heeft. Daarom maakte hij een keuze. Een keuze die ik niet gemaakt zou hebben, maar die ik wel respecteerde. Het was immers zijn keuze, niet de mijne.
Ik weet niet goed of ik nu boos of blij moet zijn, of ik hem had moeten tegenhouden of dat het zo goed is. Maar één ding weet ik zeker: ik ben dankbaar. Dankbaar en gelukkig dat hij er was. Dat hij er voor mij was. Hoe kort ook.
Je leerde me dankbaar te zijn, zei hij, maar nu wil ik leren gelukkig te zijn.

Maryse Leloup

Bijna eng hoeveel jouw verhaal en mijn monoloog gemeen hebben

Ik heb me momenteel uitgeschreven bij de wedstrijden aan welke ik mee deed. Ik zit momenteel echt slecht in mijn vel en had tijdsgebrek. Anders denk ik dat ik nog wel kans had kunnen hebben bij 1 of 2 wedstrijden. Ik zit vooral op amateur wedstrijdjes hoor. Op www.girlscene.nl dan het forum -> schrijfsels. Daar zie je wel gewoon wat wedstrijdjes staan.

Ja, komt erg overeen! Maar we zitten ook dichterbij elkaar dan je denkt(a). Ik ben namelijk Lianne van Mint.

Post snel weer een ander verhaaltje.

lixi schreef:

Ja, komt erg overeen! Maar we zitten ook dichterbij elkaar dan je denkt(a). Ik ben namelijk Lianne van Mint.

Wow, er ging echt een soort schok door me heen! Die had ik niet zien aankomen....
Maar hoezo zit je niet zo lekker in je vel?

Sorry ghehe, had het eerder moeten zeggen. Ik pm je wel even.