verhaal vraag?

aangezien het een vraag deel is van schrijven en dichten..
hierbij een vraag: wat vinden jullie van dit verhaal?

“Wonderen bestaan niet,” wordt wel eens gezegd. Toch zal je weten dat de wonderen nog lang de wereld niet uit zijn als je het geluid van een ritmisch gebons, trommels, in de verte hoort, of de zang van een blije vogel. Als je er even voor gaat zitten zul je zelfs de wind als een wonder ervaren.
Veel wonderen zijn er vandaag de dag niet, nee. Wat is er nog bijzonder in een tijdperk van technologie, wapens, oorlog, vernietiging, haat en stress? Slechts een enkele keer worden wonderen waargenomen als ogen en oren zijn geopend, en het hart luistert.


‘Wat staat alles toch mooi in bloei,’ dacht Rosa terwijl ze door het Park richting de Brught wandelde. Aïlex zou daar op haar wachten om samen naar de Playne te gaan, plek van muziek, dans en verhalen. Vader zou daar spelen, zoals elke Tweedag als het warm genoeg was. Vader met zijn viool, Max Bello, speelde daar slechts de mooiste muziek. Vandaag zou het de laatste keer zijn. De laatste keer dat Rosa die prachtige muziek hoorde zónder dat zijj zelf ooit een muziekinstrument had aangeraakt. De laatste keer dat ze niet op vaders’ fouten lette en dat ze slechts deel uitmaakte van het publiek. Na vandaag zou alles veranderen.
De kleine dunne man die eerst nog net zoals het publiek om de Playne stond, liep nu naar het midden van de Playne en pakte de viool die daar lag, raspte even zijn stem en zei met een zachte, haast kinderlijke stem: ‘Moge dit onze God en Godin goed stemmen,’ waarna hij de viool in de goede houding vastpakte, klaar om te gaan spelen. Die kleine dunne man, de viool leek haast te groot, te zwaar voor hem, maar hij hanteerde het instrument met de grootste elegantie en perfectie, alsof het een geschenk van de God en Godin zelf was.
Na snel het instrument gestemd te hebben, bereikten snel de eerste hemelse tonen de oren van de omstanders, het publiek, ook Aïlex en Rosa. Ondertussen bleef de kleine man, spelen. De tonen verweefden zich tot zinnen, de zinnen verweefden zich tot een verhaal, en dat verhaal? Dat was prachtige vioolmuziek.

Dit was de derde keer dat Rosa naar vaders’ vioolspel luisterde, slechts drie Tweedagen eerder had zij haar vader deze viool zien en vooral horen bespelen. Thuis speelde vader geen viool. Vader kwam slechts thuis voor het eten ’s avonds, ging dan naar bed en stond dan met de komst van de eerste zonnestraal op om aan het werk te gaan. Tot drie Tweedagen geleden wist Rosa niet eens dat haar vader een instrument kon bespelen.
De laatste tonen werden gespeeld, het lied was afgerond, de dunne man, Max, de vader van Rosa, spreidde zijn armen met de viool nog in zijn handen en boog diep. Even viel er een stilte, maar die werd al snel verbroken doordat omstanders begonnen te klappen. Max boog nog een keer en bleef daarna nog even in het midden van de Playne staan, met een stralende lach op zijn gezicht waar zich ook druppels zweet hadden gevormd door de inspanning. De God en Godin zouden tevreden zijn, dat was zeker. Zijn kleine gestalte legde de viool weer terug en liep nu uit het midden van de Playne wet, richting de omstanders, die nog steeds helemaal in de ban van de betoverende vioolmuziek zaten.
‘Vader speelt fantastisch toch, Aïlex?’ vroeg Rosa.
‘Jazeker, ik geloof dat ik nog nooit eerder iemand zó mooi viool heb horen spelen,’ antwoordde Aïlex. ‘Zelfs Oude Klaes heeft ervan genoten, en dat wil wat zeggen.’
‘Bedankt, maar zo goed ben ik nou ook weer niet hoor,’ zei een zachte kinderlijke stem naast hen. ‘Met een beetje oefening kan haast iedereen zoiets op een viool klaarspelen.’
Nu pas realiseerde Rosa wie die stem toebehoorde, aan haar eigen vader!
‘Maar nu gaan we naar huis, kleine meid,’ zei vader.
Rosa had eigenlijk helemaal geen zin mee te gaan, ze vond het prachtig hier en er zouden nog meer mensen muziek gaan maken. Dus bleef Rosa staan waar ze stond.
‘Roosje, heb je me niet gehoord? Het is al laat en wordt al donker. Morgen moet ik weer vroeg werken en ik wil niet dat je in het donker nog in je eentje naar huis loopt,’ zei vader. ‘In het Park kunnen rare dingen gebeuren, en Ida en ik willen je niet kwijt raken, dat begrijp je toch Rosa?’ vervolgde vader.
Natuurlijk begreep Rosa dat, maar ze was toch nog nooit verdwaald geraakt? Was het Park nou zo anders als het donker was?
‘Maar vader,’ protesteerde Rosa. ‘Ik ben toch geen klein kind meer?’
Sinds afgelopen Meerdag telde ze elf hele zomers en dus ook elf hele winters. Haar tijd als klein kind had ze al achter zich gelaten.
‘Roosje, dat weet ik wel,’ ze vader. ‘Je moeder en ik zouden gewoon niet willen dat je iets overkomt,’ probeerde hij Rosa duidelijk te maken.
Rosa zuchtte. ‘Natuurlijk ga ik met je mee vader.’
Al sinds dat ze kon lopen en praten had vader zo tegen haar gedaan. “Het is voor je eigen bestwil liefje”. Tuurlijk. Wat maakte het ook uit? Zelfs nu ze haar elfde Meerdag had gehad was ze nog niet vrij te doen wat ze wilde.
Wel bracht haar elfde Meerdag een aantal leuke veranderingen met zich mee. Ze zou bij iemand in de leer mogen gaan om een vak te leren, zichzelf eindelijk nuttig maken, zoals Ida, haar moeder, dat zei. Rosa wist nog niet precies wat ze wilde gaan leren.
Slim genoeg voor een echte studie in het Studiehuis was ze niet, en dat zou ze zich ook nooit kunnen veroorloven, dan moest je wel van adel zijn, of een ouder in een of andere hoge functie met veel macht hebben of zoiets. Nee, zelfs al zou ze slim genoeg geweest zijn en het zich kunnen veroorloven, ze zou niet met al die rare zoons en dochters van mensen van adel of een andere hoge functie om willen gaan. Die mensen stonden namelijk niet echt bekend als aardige mensen.
Ook zou ze niet op het land willen werken, van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat, zoals vader dat doet.
Kleding maken leek haar ook niks. Haar moeder bracht haar haast elke dag mee naar haar vak, en daar moest Rosa soms wel eens helpen met kleine dingen. Ze kreeg vaak te zien hoe je huiden moest snijden, een klusje waar Rosa ondertussen aardig goed in was geworden. Maar naast dat kreeg ze ook te zien hoe je moest naaien, stikken, stoffen weven en kwaliteit bepalen. Dingen waar Rosa helemaal niet goed in was.
Zonder nog een woord gezegd te hebben waren vader en Rosa al tot het Park gewandeld, ze waren halverwege op de weg naar huis, en het werd al donkerder. Het zou waarschijnlijk donker zijn als ze bij huis aan zouden komen, moeder zou het eten al klaargemaakt hebben en zou al op ze zitten te wachten. Opeens verbrak Rosa de stilte.
‘Vader,’ begon Rosa. ‘Zou ik als vak niet net zo mooi viool kunnen leren spelen als U, misschien wel mooier? Zou dat kunnen?’
Nadat Rosa dit vroeg bleef vader ineens midden op de weg stil staan.
‘Maar Roosje toch,’ antwoordde vader met ongeloof. ‘Wil je dan echt de hele dag, alle dagen, elke opvolgende Meerdag besteden aan muziek?’
Rosa wist zeker dat ze dat wilde, maar nu vader het zo stelde begon ze zich toch wel af te vragen of het wel de juiste keuze voor haar zou zijn. Ze had immers nog nooit een instrument aangeraakt.
‘Ja vader,’ zei ze. ‘Waarom niet? Het is mooi en het maakt me zo blij om vioolmuziek te horen. Het maakt me blijer dan elk ander iets dat ooit zou kunnen.’
Hierop stopte stapte vader naar haar toe en zei; ‘Kom eens met me op dat bankje daar zitten.’
Rosa keek naar haar vader. Ondertussen had hij tranen in zijn ogen gekregen, maar had ook een vriendelijke lach op zijn gezicht.
‘Ik wil je graag vertellen over wat ik voor vak deed voordat ik Ida ontmoette,’ zei hij.

‘Toen ik nog kind was, waarschijnlijk net zo oud als jij nu, elf Meerdagen dus, was ik een erg kleine jongen. Klein ben ik altijd wel gebleven eigenlijk. Ik had toen de grootste ambities om van met grote wilde dieren vechten mijn vak te maken. Ik vroeg aan de vechter in mijn dorp of ik bij hem in de leer mocht. Ik werd afgewezen omdat ik volgens hem te klein was.
‘Zo ging ik nog veel meer vakken langs voor mannen, maar steeds werd ik afgewezen om mijn lengte. Ik bleek niet eens geschikt te zijn om op het land te werken, zelfs bessen plukken, een vrouwenvak, werd ik voor afgekeurd omdat ze dachten dat ik de manden vol bessen niet zou kunnen dragen. Ondertussen was mijn twaalfde Meerdag al verstreken, en nog steeds was ik nergens in de leer. Als enige jongen van het dorp, zelfs niet geschikt voor de vakken van een vrouw.
‘Toen kwam op een koude avond in het midden van de winter, op een Eendag geloof ik, een groepje reizigers het dorp binnen. Bezoek kregen we niet vaak, dus iedereen uit het dorp kwam bij elkaar in een grote kamer met verwarmend vuur, daar zouden de reizigers verblijven. De reizigers hadden allerlei dingen mee op een kar die voortgetrokken werd door een ezel, en in grote manden op hun rug. Die avond maakten ze de prachtigste muziek, zongen liederen, vertelden verhalen en betoverden daarmee die hele kamer, alle dorpsbewoners. Het was al laat in de avond, haast midnacht, voordat iedereen de kamer verliet om de reizigers hun rust te gunnen.
‘Vanaf die avond dacht ik aan niets anders dan die mooie muziek die de reizigers hadden gemaakt. Ik wou met ze meereizen, al hun verhalen horen, al hun liederen bewonderen en meezingen, hun muziek kunnen spelen.
Daarom ging ik de volgende ochtend naar hun kamer, en vroeg ze of ik mee mocht reizen. Ik was een jongen van twaalf Meerdagen, ik kon mijn eigen keuzes maken zonder dat ik hiervoor toestemming nodig had van mijn vader en moeder. Toen ze me vroegen waarom ik mee wilde vertelde ik mijn verhaal, dat ik voor alles afgekeurd was. Ze begrepen me, en ik mocht mee op reis, op de voorwaarde dat ik me nuttig maakte.
‘Enkele manen verstreken, en ik had al meer gezien en gehoord dan een jongen of meisje van mijn leeftijd toen ooit had durver dromen. Ik was op reis met mensen die als vak vermaakten, maar het prachtigste vond ik hun muziek.’


het is trouwens nog lang niet af hoor

haha, wel toevallig dat ik ook net van plan ben om viool te leren spelen

ik vind het een mooi verhaal, maar 'oude' taal spreekt me wat minder aan...
ben overigens wel benieuwd naar de rest:P